Od kilku tygodni chodził za mną ten cytat:

Miłość zaczyna się wtedy, kiedy oprócz tych wszystkich cudownych, przepięknych rzeczy nagle patrzymy na kogoś i widzimy: tutaj nędza, tam nędza, tam jakaś słabość, tutaj jakiś egoizm, tu coś totalnie nie gra, tam w ogóle jest coś, z czym nie wiem jak żyć. I w momencie kiedy w nas powstaje taka decyzja, że kocham tę osobę z tymi słabościami i będę z tymi jej słabościami szedł przez życie, i będę jej próbował w tych słabościach pomóc, dopiero tutaj zaczyna się miłość.
~ Adam Szustak

Jeden z moich ulubionych o miłości.

Związki nie są idealne. W końcu składają się z dwóch nieidealnych elementów ludzkich. Nie da się znaleźć osoby idealnej dla siebie.
Ja to zawsze czułam tak, że warto być z kimś, kto idzie w tym samym kierunku - idziemy w tym samym kierunku, postanawiamy sobie w tej drodze pomóc, ułatwić, być dla siebie wsparciem, dać sobie wzajemnie to, czego człowiek sam sobie nie jest w stanie dać.

Człowiek miłości uczy się całe życie, a o więź i relacje trzeba dbać nieustannie.

Czytając kiedyś książkę "Mity o miłości. Kłamstwa i prawdy o związkach i partnerstwie" natknęłam się na fragment, w którym było napisane, że ludzie często rezygnują z walki o związek, bo nie są w stanie urzeczywistnić ideału związku stawianego nam przed oczami. Według mnie coś w tym jest idealizacja miłości może sprawiać, że wydaje się nam, że relacje, które tworzymy są nijakie, choć tak naprawdę są po prostu rzeczywiste.

Jednak to co mnie najbardziej urzekło w tej książce to temat niedoskonałości. Każdy w posagu wnosi samozwątpienie. W świetle ideału miłości zawsze jesteśmy "niewystarczający":

Wchodzilibyśmy w związki w ostatnim kwartale życia, gdybyśmy chcieli mieć wystarczającą miłość i akceptację do siebie samych.

Dąży się do indywidualizacji, a co za tym idzie wytworzenia większego dystansu między partnerami. Dlatego ważne jest ćwiczenie "oddania" - samorealizacja poprzez samorezygnacje.
Bezwarunkowo wchodzi w świat drugiego spełniając jego wizję i jest się miło rozczarowanym.

(Spojrzenie w notatki z tej książki było "błędem" - masa inspiracji do kolejnych przemyśleń 😅 Ale tak tutaj jeszcze zostawię kilka cytatów z niej zaczerpniętych i uznam wątek książki chwilowo za zakończony 😅)

Niestabilność dzisiejszych związków nie jest rezultatem rozpadu więzi czy niezdolności do życia w związku, jest konsekwencją nadawania wysokiej rangi osobistemu szczęściu w związku i wysokich wymagań co do jego jakości.

Nadmierne wymagania ograniczają trwałość związku. Winę za to ponosi głównie współczesna idealizacja życia i związków.

Jednostka nie chce się wyzwolić z zamknięcia w sobie, w swojej świadomości, w swojej samorealizacji, w swoim ja.

Warto opowiadać o swoich marzeniach i celach, aby poszukać wspólnych mianowników i z tych różnic wydobyć coś wspólnego dla związku. W związku powinno się porzucić chęć dominacji własnych planów. Ceną związku jest częściowa rezygnacja z samorealizacji.

Kryzysy w związku są nieuniknione i konieczne. Są najbardziej skutecznym mechanizmem regulacji związku. Niekontrolowane zachowania dają dostęp do nowych doświadczeń, a co za tym idzie rozwoju.

Samorezygnacja - kiedyś dogłębnie jej doświadczyłam. I w gruncie rzeczy uważam, że to była najpiękniejsza rzecz, jaką zrobiłam w swoim całym życiu uczuciowym.

Uwielbiam dzieci. Całe życie snułam plany o założeniu rodziny. Tak naprawdę rodzina i podróże to zawsze były moje dwa największe marzenia.
Kiedyś zakochałam się w kimś, kto nie mógł mieć dzieci. To samo w sobie mnie aż tak bardzo nie przeraziło. Dopiero to, gdy powiedział "nie chce mieć dzieci" - jedno zdanie, kto wie, może nawet przypadkowe, ale mnie wtedy zmiotło. Byłam zrozpaczona. Nie wiedziałam, co mam robić, w jaką stronę powinnam iść. To uczucie było bardzo świeże, więc zastanawiałam się, czy odejść, zanim wyjdzie z tego coś bardziej poważnego, czy zostać.
I w końcu dotarło do mnie, że nie chce być zamknięta w pudełku swoich przekonań. Zaczęłam dopuszczać do siebie myśl, że może tak naprawdę wcale nie potrzebuję tych dzieci do szczęścia? Może po prostu tak się trzymam tego od lat, a rzeczywistość byłaby zupełnie inna. Uświadomiłam sobie wtedy, że chce się otworzyć na tę miłość i poznać ten inny świat. Świat, w którym może coś mnie pozytywnie zaskoczy. W pełni świadomie, bez żalu zrezgynowałam z tego, co przez prawie całe życie utożsamiałam ze sobą. Samorezygnacja. Z perspektywy czasu nie żałuję tej próby. Nasza relacja się rozpadła, ale z zupełnie innych powodów.
W moim mniemaniu było to dla mnie takie największe miłosne wyzwanie. Samorezygnacja, która przyniosła mi ulgę i poczucie wolności.

Życie jest zaskakujące i momentami mocno nieprzewidywalne. Z miłością jest bardzo podobnie... Ma swoją cenę, ale daje też coś wyjątkowego. 

Wczoraj w moim kalendarzu pojawił się taki cytat:

Gdzie jest miłość, tam jest życie.
~Mahatma Gandhi

Zdarza się, że czasem żałuję straconego czasu. Czasu, który zainwestowałam w nadziei, że efektem będzie coś pięknego. Ale w tym wszystkim nie żałuję żadnego poświęcenia dla miłości, jakiekolwiek ono by nie było.  

Miłość zawsze była moim paliwem do szukania rozwiązań, dawała energię do znoszenia przeciwności losu i jak przyprawa dodawała smaku życiu.

Miłość to mój najlepszy nauczyciel. Przede wszystkim nauczyła mnie, co tak naprawdę w życiu jest ważne, jak cenna jest i jak łatwo można ją stracić. Nauczyła mnie wytrwałości, empatii, troski, chęci bycia dla kogoś wsparciem, wiary w drugiego człowieka i w siebie, skłonności do refleksji i chęci zrozumienia, pokonywania swoich ograniczeń, pokazała mi prawdziwą wolność.
Wciąż uczy. 

Wszyscy sądzą, że miłość boli, ale to nieprawda. Samotność boli. Odrzucenie boli. Utrata kogoś boli. Zazdrość boli. Wszyscy mylą te rzeczy z miłością, ale w rzeczywistości miłość jest jedyną rzeczą na świecie, która przykrywa cały ból i sprawia, że ktoś znów potrafi poczuć się cudownie. Miłość jest jedyną rzeczą na tym świecie, która nie boli.
~Liam Neeson

W moim przypadku ramiona ukochanej osoby zawsze niosły ulgę i spokój. Przytulenie lepsze niż leki przeciwbólowe. Każda komórka ciała czuła, że pomimo wszystko jestem we właściwym miejscu i to jest to, co najcenniejsze. Nawet nie wiem, jak nazwać ten kojący spokój, bo każde słowa wydają się zbyt "małe". Organizm sam wiedział, co dobre. To dawało mi pewność, że idę dobrą drogą, pomimo lęku, obaw, własnej niedoskonałości. Taki życiowy kierunkowskaz.

Kochając, wiesz, że nieważne gdzie i jak, ale tak naprawdę ważne z kim.

Miłość jest piękna.

💝

Nie pamiętam, kiedy po raz pierwszy zaczęłam marzyć o podróżach. Moja rodzina nie była podróżnicza, grono moich znajomych w sumie również nie.
Ale na studiach już czułam, że chcę odkrywać świat. Kiedyś. Wtedy wiedziałam, że finansowo i logistycznie jest to niemalże niemożliwe.

Cieszył mnie wówczas krótki wypad nad morze lub zwiedzanie większych miast podczas konferencji blogerskich.
Skrupulatnie odkładałam stypendium naukowe, odmawiałam sobie drobnych przyjemności i szukałam oszczędności, gdzie tylko się dało. Odkładałam po to, aby w końcu kiedyś ruszyć w świat.

Ale zawsze było coś ważniejszego - moi bliscy, ich potrzeby, moje obowiązki, wyzwania dnia codziennego, a nawet wybuchła pandemia. Zawsze coś, co krzyżowało moje plany lub inne priorytety.
Czy żałuję? Nie. Wiem, że byłam wtedy w tych miejscach i przy tych ludziach, przy których powinnam. Nie żałuję tych "straconych" lat spędzonych na podróżowaniu palcem po mapie.
Po prostu wciąż oszczędzałam, grosz do grosza, odmawiając sobie czasami nawet czekolady za 3 zeta. Wierząc, że nadejdzie ten czas. 

Końcówka roku 2021 roku była dość przełomowa, niespodziewanie z dnia na dzień zaczęłam mieszkać zupełnie sama. Po kilku tygodniach czułam, że to jest ten moment.

"A wtedy przyszedł maj..."

Był jeden z majowych dni, a ja już wiedziałam, że w te wakacje ruszę gdzieś w świat. Siedziałam z kumplem w Krakowie z lampką wina w dłoni, snułam moje marzenia. I wtedy padło zdanie "jedź ze mną jesienią do Azji na 3 tygodnie". Spojrzałam, jak na cielę malowane. Mój mózg przefiltrował tę informację i rzuciłam "Nie".

Ja, niemalże obcy facet, moje pierwsze zagraniczne wakacje i 3 tygodnie na innym kontynencie? Argumenty na "nie" mnożyły się w mojej głowie.

Moje wcześniejsze pomysły na podróże nie przekraczały granic Europy.

Ale to "nie" topniało jak lód na słońcu, z każdą chwilą, z którą stawaliśmy się sobie bliżsi. Wkrótce plany się wyklarowały. Listopad - tydzień w Jordanii, a jeśli będzie fajnie to po nowym roku trzy tygodnie w Azji.

Olałam moje wakacyjne wojaże, aby ograniczyć wydatki i z niecierpliwością czekałam na pierwszy wyjazd. Jarałam się jak pochodnia - pierwsze zagraniczne wakacje po tylu latach czekania. Taka przygoda.
Czas się zbliżał, a gdy tylko zagadywałam o termin, żeby ogarnąć urlop, odpowiedzią było: muszę ogarnąć swoje sprawy i pojedziemy.
Moja podróż skończyła się na czytaniu przewodnika. Nie pojechaliśmy do Jordanii. Ale miała być Azja. I znów identyczna sytuacja. Moje pytania na kiedy mam wziąć urlop, w końcu doczekały się odpowiedzi: nie chce z Tobą jechać, jadę sam.
Milion dram po drodze, aż w końcu miesiąc później wylądowaliśmy na tajskiej ziemi. Udało się! 💛 Chociaż nawet Pendolino próbowało zbojkotować ten wyjazd 😅 Ale na historię z tej podróży jeszcze przyjdzie czas, gdy w końcu ogarnę moje notatki z tego tripa.

To był specyficzny czas. Było wiele gorzkich chwil, które przeplatały się z słodkimi momentami. Mentalnie czułam jakby po 28 latach więzienia w końcu wyszła na wolność, otworzyła drzwi i zobaczyła świat.
Przeżyłam tam najpiękniejszy zachód słońca w życiu, popijając herbatę - wiecie jak trudno o ciepłą herbatę w Taj? 😅

Wróciliśmy do PL. A ja pierwsze, co zrobiłam, to zaczęłam tworzyć moją listę rzeczy, które chce zrobić przed 30-stką. 1,5 roku - 30 mierzalnych na swój sposób celów.

Numer 1: Azja 2.0

Wróciłam zakochana w Tajlandii. Pochłonięta czytaniem o nieodkrytym jeszcze Laosie. A pijąc kawę po wietnamsku w lokalnej kawiarni, pomyślałam, że fajnie byłoby skosztować jej w Wietnamie. Nawet kilka tygodni temu do moich rąk trafiła gazeta podróżnicza, a tam piękne krajobrazy z północnej Tajlandii, Kambożdża, Malezja.
Miliony pomysłów na niebanalną podróż. Konkretne miejsce niewybrane, ale kierunek wiadomy. Azja.

Nie minął nawet miesiąc od powrotu, a już przy piwie jagodowym śmialiśmy się, że pewnie w listopadzie będziemy na lotnisku w Hanoi.

Przekalkulowałam swój budżet, wprowadziłam poprawki do sposobu oszczędzania.
Hodowałam urlop, pracując całe lato, rezygnując nawet z wolnego weekendu urodzinowego (no, kto mnie zna, ten wie, że urodziny to mój priorytet 😅).
Siedziałam godzinami nad angielskim.
Zgłębiałam wiedzę z krajów sąsiadujących z Tajlandią.
Śledziłam każdego dnia loty, ich różne kombinacje, skuteczność. Skąd, kiedy, gdzie, za ile.
Ogarniałam kolejne szczepienia. Drobne zakupy.

Azja 2.0 - priorytet roku 2023. Projekt, który pochłonął mnie najbardziej w ubiegłym roku.

Czas płynął, a ja nie mogłam doczekać się jesieni.

Przyszła. Wraz z rozczarowaniem. Wciąż słyszałam "mam zapieprz w pracy" i wiedziałam, że tak naprawdę ten komunikat z jego strony oznacza: o urlopie mogę pomarzyć.
Ale czułam spokój. Wiedziałam, że nawet jeśli nie końcówka roku, to jego początek też będzie idealny.

Był listopadowy dzień, gdy przeczytałam: wyjeżdżam za tydzień, jadę sam.
Poczułam, jak moje marzenie pęka na kawałki, jak szklanka. Jakoś wzięłam się w garść i w akcie desperacji wrzuciłam na fejsa wpis, że szukam towarzysza/towarzyszki podróży na styczeń/luty.

On nie pojechał. Ja nie znalazłam towarzystwa na wyjazd. Spontanicznie wylądowaliśmy na 3 dni na Malcie.

Nowy rok tchnął nadzieję. Znów się pojawił i zapytał, co robię w marcu, bo szuka towarzyszki do Azji.
No właśnie. Nie styczeń, nie luty. W ciągu paru godzin stanęłam na głowie, żeby ogarnąć urlop na marzec. Sukces. Przez kilka, kilkanaście dni żyłam podróżniczą euforią. Do czasu aż usłyszałam: jadę sam i w lutym.
Déjà vu.
Znów weszłam na fejsbuczka i zaczęłam szukać towarzystwa na nowy termin. Bezskutecznie.

Tak, wiem, normalnie moda na sukces 🤦

Siedziałam w domowym zaciszu i topiłam się w swojej bezradności - czułam, że zrobiłam wszystko, co mogłam, aby przygotować się na wyjazd i aby znaleźć sobie towarzystwo. Dzień po dniu czułam, jak energia ze mnie ulatuje, jak bardzo zderzyłam się z rzeczywistością.

Znów rozmawiamy, dowiaduje się, że ma lot za 9 dni. I wtedy pada pytanie: lecisz ze mną?
Szczerze mówiąc nie wiedziałam, czy mam się śmiać, czy płakać, czy po prostu jestem w ukrytej kamerze.

To, co poczułam jednak zaskoczyło nawet mnie. Spodziewałam się raczej po sobie jakiejś irytacji, tymczasem uświadomiłam sobie, jak bardzo jestem gotowa na tę podróż. I bez względu na to, jak skomplikowana ścieżka do niej prowadziła.

Napisałam nieśmiałe "chciałabym", w międzyczasie przewróciłam do góry nogami swoje życie kombinując z urlopem, jak koń pod górkę. Ogarnęłam. Zmieniłam "chciałabym" na "chce i mogę". Czułam, że termin jest tak bliski, że już nic złego nie może się wydarzyć.
24h: 13h poza domem z powodu pracy, krótki sen, pierwsze pakowanie plecaka, lista rzeczy do kupienia, prawie zabukowałam bilet. Byłam tak bliska swojego marzenia, jakbym dotykała już coś opuszkami palców.

I wtedy pojawia się wiadomość: jednak chce jechać sam.

Tyle razy już to przeżyłam, że przecież nie powinno mnie to dziwić. Powinnam się już do tego przyzwyczaić.
Zaniemówiłam. Poczułam dogłębną pustkę. Zalałam się łzami i tak płakałam przez kilka godzin w pracy. Do tego stopnia, że obcy ludzie podchodzili i pytali, czy chce się przytulić.
Tamtego dnia moje skrzydła się połamały, ja rozpadłam się na milion drobnych kawałków.

Uświadomiłam sobie, jak długo potrafiłam znosić taki chaos w imię swojego marzenia, że równie dobrze jestem w stanie zaryzykować swoim życiem i pojechać solo.

Co to za życie - czekanie aż ktoś nagle się pojawi z podobnymi planami? Mam czekać sto lat na księcia na białym koniu, jak ta uwięziona w wieży śpiąca królewna?

No kurde... nie.

Zbyt wiele serca i czasu włożyłam w prawie rok przygotowań. Myśl o tym wyjeździe dodawała mi otuchy w słabsze dni. To miał być wyjątkowy rok.

Marzę o azjatyckim Pad Thai'u z krewetkami. Ciężarze plecaka na plecach. Zachwycie nad naturą. Gdzieś kiedyś przeczytałam: raz pojedziesz do Azji, to przepadniesz i będziesz chcieć wracać.
To prawda. A przynajmniej w moim przypadku.

Więc postanowiłam, że zrobię to sama. Przygotuje się najlepiej, jak potrafię. Skleję moje skrzydła, poskładam te miliony drobnych kawałków w całość zwaną JA. Wiecie, szara taśma, trytytki. I w ciągu tych kilku tygodni zbiorę się i pojadę.

Jestem introwertykiem.
Jestem wysoko wrażliwa.
Gdy mam coś załatwić, to układam sobie w głowie i powtarzam x razy to, co mam powiedzieć.
Nie jeżdżę samochodem, skuterem.
Prawie nie umiem angielskiego.
Wiem, że Azja nie jest bezpieczna dla kobiet. Wiem, że mogę nie wrócić.
I boję się, cholernie się boję.

Ale postanowiłam, że zrobię wszystko, aby tej wiosny spełnić to marzenie.

Na Malcie zostawiłam swoją blogową naklejkę. Cytat, który towarzyszy mi od połowy życia.

Przyszłość należy do tych, którzy wierzą w piękno swoich marzeń.
~Eleanor Roosevelt

Droga potrafi być naprawdę wyboista, ale może właśnie w tym tkwi całe sedno? Aby się nie poddawać i wierzyć w to, co wartościowe. Czy uda mi się spełnić marzenie? Nie wiem, ale spróbuję. Każda historia czegoś uczy. I każdy z nas z czymś się zmaga. Moja droga do marzeń nie jest jakaś wyjątkowa, każdy toczy swoją bitwę. Nie na wszystko mamy wpływ.
W gruncie rzeczy... życie jest na swój sposób proste i pomimo wszystko trzeba być dobrej myśli, z nadzieją patrzeć w przyszłość 💛

W kolejce czeka kilka innych wpisów, ale czuję ogromną potrzebę, aby zachować pewne ulotne myśli 💛

Niemalże cały styczeń przesiedziałam sama w domu, ale dla odmiany luty zaczął się od miłych spotkań. Gorąca czekolada na gliwickim rynku, wyjazd od Wrocławia - proste, ale bardzo potrzebne dla mnie chwile. Zwykła rozmowa potrafi dać to, czego człowiek sam sobie nie jest w stanie zapewnić i inspiruje do przemyśleń.

Miłość składa się z drobiazgów. 

Z chęci bezinteresownej troski o drugą osobę.

Z bycia obok wtedy, gdy dzieje się coś ważnego dla ukochanego człowieka.

Gdy kogoś kochasz, robisz wszystko, aby sprawić uśmiech na twarzy tej osoby.

Gdy choruje, nie wyobrażasz sobie być gdzieś indziej niż tuż obok.

Gdy potrzebuje wsparcia, przytulenia, żadna odległość nie jest przeszkodą, po prostu nie ma nic ważniejszego niż bycie przy tej osobie.

Czujesz jej ból i chcesz się nim zaopiekować.

Chcesz z tą osobą dzielić najpiękniejsze chwile, wydarzenia i miejsca.

Widok ukochanej osoby cieszy, a jej obecność niesie ukojenie i spokój. 

Fundamentem jest szczerość. Gdy kogoś kochasz, nie chcesz tej osoby oszukiwać, bo to Twój najlepszy przyjaciel.

Wiesz, że ktoś Cię kocha, gdy uśmiecha się na Twój niespodziewany widok i czujesz, że jesteś częścią jego świata.

Obecność, szczerość i troska. Niewymuszona. Płynąca z głębi serca.

Szczerze? Wiem. To nic odkrywczego. Takie oczywistości. Ale wzrusza mnie to do głębi, gdy słucham takich historii z życia. Miłość, taka prawdziwa, jest piękna w swej prostocie.

Naszą najbardziej podstawową potrzebą emocjonalną nie jest zakochanie się, ale bycie rzeczywiście kochanym przez inną osobę, doświadczenie miłości, której źródło stanowią rozum i wolny wybór, nie zaś instynkt.
~ Gary Chapman

Bycie Mamą jest trudne. 

Taką Mamą przez duże "M", zaangażowaną, uważną, czułą, świadomą. Dzieci mają ogrom energii, a dorosły tę energię musi dzielić pomiędzy pracą, obowiązkami, a wychowaniem.

W weekend miałam okazję obserwować pewną mamę i jej córkę. Chciałabym być taką matką.

Te obserwacje uświadomiły mi też, jak bardzo chce być mamą, pomimo tego oczywistego trudu i poświęcenia. Założenie rodziny zawsze było moim marzeniem. Takiej prawdziwej rodziny i ciepłego domu, pełnego zrozumienia, obecności i wsparcia.

Ludzie w życiu są najważniejsi

Przyjaciele - rodzina, którą sami wybraliśmy 🧡 

Gdy wracałam pociągiem z Wrocławia słuchałam pewnego nagrania - wynikało z niego, że w trudnych chwilach raczej nie chcemy słuchać, że wszystko będzie dobrze. To nie zawsze może być prawdą i mamy tego świadomość. Potrzebujemy usłyszeć "będę przy Tobie". Według badań to właśnie jest najbardziej wspierające zdanie, które dodaje otuchy. Świadomość, że nie jest się samemu.

Kochaj ludzi, którzy dobrze Cię traktują i współczuj tym, którzy nie potrafią.
~ Anna Przybylska

Lepiej być samemu niż w relacji z kimś, kto tylko daje nam złudzenia. Realny brak wsparcia i obecności, boli dotkliwiej, gdy czujesz rozczarowanie kimś, kto jest najbliższy Twojemu sercu.

Dobranoc💝