Po co ten blog?

Prawie 8 lat pisania, ponad 500 wpisów, a dziś... inny wpis niż zwykle. Kilka dni temu przeglądając Internety, trafiłam na krótką refleksje pewnej blogerki, która uświadomiła mi, że w sumie to, co napisała, to trochę jakby o mnie. Planowałam kiedyś o tym napisać, kiedyś, dobrze ujęte. Sama nie wiedziałam kiedy, ale wiedziałam, że przyjdzie ten odpowiedni moment. Myślę, że to dziś.

Założyłam bloga, nie pamiętam skąd ten pomysł wziął się w mojej głowie, prowadzę go kolejny, już 8 rok i w sumie można byłoby się zastanowić po co… Przecież on i tak nie obchodzi ani mojej rodziny ani większości znajomych ani ludzi, którzy po prostu mnie znają. Powiem więcej, jest to dla nich genialny powód do żartów i wyśmiewania, chamskie dogryzki, ironiczne podteksty. Wymieniać dalej? Nie, bez sensu. Przez te kilka lat przyzwyczaiłam się – i do tych sytuacji na żywo i do tych „anonimowych” komentarzy (pozdrawiam Was koledzy z eit :*).

Szczerze? Dawniej było mi przykro i to bardzo, gdy słyszałam takie teksty, szczególnie od tych najbliższych osób, bo okazuje się, że ludzie dla których piszesz, mają to głęboko gdzieś, co więcej twoje uczucia okazują się być fajnym przedmiotem do żartów. Teraz już nie jest mi ani trochę smutno i to nie dlatego, że mam swoich stałych czytelników, którym te treści odpowiadają, ale po prostu uważam, że jeżeli ktoś się tak zachowuje w stosunku do kogokolwiek i jego pasji, świadczy to jedynie o tej osobie i jej niedojrzałości. I zastanawiam się jak bardzo życie takiej osoby musi być nudne, pozbawione pasji i kreatywności, że zniża się do tak niskiego poziomu - interesowania się czyimś życiem, tylko po to, aby destruktywnie, bezmyślnie krytykować, inaczej mówiąc, hejtować. Naprawdę nie pojmuję tej ludzkiej zawiści. Każdy ma jakieś pasje, dookoła nas jest wielu ludzi, którzy je mają, możemy ich lubić, ale nie jest to jednoznaczne z tym, że mamy też obowiązek popierać wszystkie ich działania. Nikt nas nie zmusza, aby śledzić i gratulować każdemu po kolei sukcesów, szczególnie jeśli nie jest to nasza bajka. To nasza decyzja, czy nas to interesuje czy nie. Ale w granicach ludzkiej kultury i inteligencji jest to, aby nie obrażać, nie kpić i nie zniechęcać kogoś bezpodstawnie do robienia tego, co lubi, tego czemu poświęca swój czas. Nie chcesz być dla kogoś wsparciem w tym, co robi? Okej, ale nie bądź też kulą u nogi.

Każda pasja zaczyna się od zera. To oczywiste, że jeśli robi się coś dla ludzi, to najpierw wychodzi się z tym czymś do swoich znajomych. Jeśli chodzi o mnie, to prowadzę na Facebooku fanpage bloga, a także swój prywatny profil. Zdarza się, że czasami linki do wpisów wrzucam zarówno na fanpage, jak i u siebie lub po prostu oznaczam też swój prywatny profil na FP. Moje wpisy bywają różnotematyczne i z doświadczenie wiem, że czasami interesują się nimi osoby, których bym o to nie podejrzewała, jeśli tak to można ująć. Ale do czego zmierzam – nie jest to zmuszenie do wejścia, czytania, lajkowania, a po prostu zaproszenie. Kto chce to może skorzystać, kto nie chce to nie, proste. Kiedyś wstydziłam się dodawać blogowe treści na swój prywatny profil, bo przecież znów będzie ktoś sobie żartować, krytykować. No cóż, zapomniałam, że ja się nie przejmuję bezsensownym gadaniem ludzi. Teraz mam inne podejście do tego. Szczególnie, że Facebook jest już na tyle dobrze wyposażony, że jeśli komuś to przeszkadza, to może po prostu wyłączyć sobie wyświetlanie moich wpisów.

Zakładałam tego bloga, gdy miałam 14lat. Wszystko, co wtedy pisałam, robiłam było beznadziejne, nieprofesjonalne i po prostu słabe, ale to właśnie tutaj nauczyłam się większości tego, co dziś umiem. Nowe doświadczenia, umiejętności, godziny poświęconego czasu, sukcesy, walka o marzenia, zaczątek innych pasji. Dziś jestem dumna, że nigdy z tego nie zrezygnowałam, bo to nie był nigdy zmarnowany czas. Chciałam mieć swoje miejsce i mam. Ten blog zmienia się razem ze mną. Poznałam tutaj wiele wspaniałych osób o podobnych poglądach, które mam nadzieję, że uda mi się kiedyś poznać na żywo.

Dziękuję wszystkim tym, którzy czytają, komentują, wspierają, po prostu są. Jesteście moją motywacją i dowodem na to, że warto robić to, co się kocha pomimo przeciwności.💕💕💕