Życiowe pożary

Straciłam wiarę w ludzi. Tak na moment. Pozwoliłam się oszukać. Nie pierwszy i pewnie nie ostatni raz. Pomimo miliona znaków, lampek ostrzegawczych… Ślepa wiara w ludzi. W jednej chwili okazało się, że to czym żyłam przez ostatnie miesiące było zupełnym kłamstwem.

Wiele dni spędziłam na tym, aby jakoś samej sobie spróbować wyjaśnić, jak mogłam, nie zauważyć tego, że w moim otoczeniu jest ktoś, kto żyje dwoma życiami.

U niektórych nieszczęścia chodzą parami, w moimi przypadku najczęściej całymi lawinami. Jeden pożar gaszę, a już zaczyna iskrzyć w innym miejscu. I tak wciąż na nowo wybuchają kolejne pożary.

W ostatnim czasie mało mnie było w tym wirtualnym świecie. Zmęczenie całą masą problemów dało mi się we znaki i poskutkowało brakiem ochoty na cokolwiek...

Czasami człowiek ma zbyt miękkie serce i później trzeba odchorować swoje, poukładać rozsypane puzzle.

Na szczęście, jak to w życiu bywa, po burzy wychodzi słońce. Wszystko zaczęło zmierzać ku lepszemu. Tym razem wiosna nie tylko zawitała w naturze, ale także w mojej głowie i życiu 🙂

Nadrabiam stracony czas - znów kolekcjonuję piękne chwile, walczę o swoje marzenia i po prostu idę do przodu!

Jeśli u Was jest pięknie, to życzę, aby było tak, jak najdłużej, a jeśli burzowo, to oby jak najszybciej wyszło słoneczko! 🙂 Przyroda co roku budzi się do życia od nowa, my też możemy 🙂